دریا تمثیلی از خدا، بخش سوم
ارسال شده توسط محمد علی خدادوست در 85/9/10:: 1:59 عصربه نام او
دریا تمثیلی از خدا، بخش سوم
صدای دریا را می شنوم.
جز تو، ای لایتناهی، کیست که مرا فرا می خواند؟
تو در من زندگی می کنی بی آنکه از آن من باشی
می خواهی به ساحل دیگر بروم؟
امید های تازه ای ابداع کنم
در میان کسانی که پیکرشان سایه نمی افکند
و جانهایشان از امیال حقیر دور است،
کسانی که می دانند چگونه پیش از رسیدن مرگ بمیرند
به گونه ای که رام، عیسی یا حلاج می آموختند.
برو و پیام آنان را از آغوش دریا دریافت کن:
این سعادت را که فقط نی لبکی باشی
که نفس انان از آن می گذرد و آواز سر می دهد.
*
یک صوفی هندی می گوید:
«در آسمان ایندرا شاه خدایان و انسانها
گردن بندی از مروارید است
که در آن هر مروارید بقیه را منعکس می کند»
در جهان، هر فرد چنین است:
نه تنها خود، بلکه همه است و آنها را نگه می دارد.
...
*
او، درونی ترین «منِ» من است.
نیروی درون من است که ملکوت را می سازد
وقتی که «من کوچک» خود را ترک می کنم،
باشد که پیش از مردن بمیرم
تا بجز او نباشم
بدون امیال حقیر خود
یا طرح های بت پرستانه پایان زمان.
وقتی او چشم است
که با آن نشانه را در ماورائ شیئی می بینم؛
و گوش
که صدای «کل» را قابل شنیدن می کند
و دست
برای چنگ زدن به جهان واقعی؛
و عشق
که با آن زندگی کل را تجربه کنم،
...
*
عرفان، علم، سیاست و تمام هنر ها
برای دیگر گون کردن سیمای جهان و انسان ها
فقط یکی هستند
یا
زیان آورند
...
*
جزئی از «کل» بودن
اما نه کلِ لانه موریانه تو تالیتاریسم های کهن،
نه جزئی از فرد و از جنگل
توتالیتاریسم لیبرال
و تک خدایی بازار
*
پدران روحانی این راز را فاش می کردند:
«خدا خود را به صورت انسان در آورده تا انسان خدا شود.»
بودا، عیسی یا محمد
قهرمانان و قدیسان اسطوره و تاریخ
پیامبران هنر یا مذاهب،
ما هم شریک شادی اولیه آنها
در لا یتنهاهی کردن انسان هستیم.
...
جزئی از کل بودن.
روژه گارودی
تائورمین، مه1995
